Sinds een maandje mag ik me "Dijkdichter" noemen. Het is een dichterskring die sinds 2009 in Lelystad bestaat en elke twee weken samenkomt om gedichten met elkaar te delen. Dat betekent dus ook dat je elke twee weken met een nieuw gedicht moet komen. Een mooie stok achter de deur om creatief bezig te blijven.
Voor mij ontstond deze hobby vanuit mijn werk. Soms zocht ik bij een plechtigheid een passend gedicht, maar was ik nooit helemaal tevreden. Het begon met sleutelen aan bestaande gedichten, om uiteindelijk toch maar een heel nieuw gedicht te schrijven. De reacties die ik kreeg waren zo positief dat het me stimuleerde hier mee door te gaan.
Inmiddels zijn er meer onderwerpen dan alleen rouw en verlies.
De Dijkdichters krijgen regelmatig opdrachten om gedichten te maken. Bijvoorbeeld voor een kunstexpositie, voor aan de wand in een café, voor op een bankje in het park, etc. Met zo'n concrete opdracht wordt je gedwongen met een bepaald thema aan de slag te gaan.
Zo schreef ik recent een gedicht over "het IJsseloog" Het is een kunstmatig eiland in het Ketelmeer, bedoeld om verontreinigd slib op te slaan. Het dubbele er aan is dat het op het oog een mooi eiland is waar bloemen bloeien die soms door de IJssel helemaal vanuit Zwitserland zijn meegevoerd. (foto Siebe Swart)
Eén oog kijkt naar de hemel
Haar wimpers bloeien
Gevoed door haar tranen
Eén oog kijkt naar de hemel
Verfrissend groen in donker water
Haar duistere inhoud
blijft verborgen

Comments